Witold Chwalewik

Witold Jerzy Chwalewik (ur. 14 października 1900 w Warszawie^[1][2], zm. 20 kwietnia 1985 tamże^[2]) – polski prawnik, tłumacz literatury angielskiej, szekspirolog, działacz ruchu narodowego.

Życiorys

Był synem Edwarda Chwalewika i Teodozji z Illewiczów.

W 1918 ukończył Gimnazjum Zamoyskiego w Warszawie, w 1925 studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim^[1]. W okresie studiów działał w Narodowym Zrzeszeniu Młodzieży Akademickiej, był skarbnikiem NZMA (w 1921), redaktorem naczelnym pisma NZMA Głos Akademicki^[3], w 1922 należał do grupy kierowniczej nowo powstałego Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska^[4]. W latach 1926-1928 pracował w Warszawie jako aplikant sądowy^[2]. W latach 1928-1931 przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie studiował prawo i anglistykę na uniwersytetach w Londynie i Oksfordzie^[1][2], a także pracował jako asystent w katedrze języka i literatury polskiej School of Slavonic Studies w Londynie^[5]. Od 1931 pracował w Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, w 1934 został po zdaniu egzaminu mianowany jej referendarzem^[6] i pracował tam do wybuchu II wojny światowej^[2]. W latach 1933-1938 był redaktorem działu angielskiego Rocznika Literackiego^[1][6]. Był kandydatem do Sejmu w wyborach w 1938 w okręgu nr 13 w Łowiczu^[7]. Uzyskał 6072 głosy (najmniej ze wszystkich siedmiu kandydatów w tym okręgu)^[8].

Podczas II wojny światowej utrzymywał się z korepetycji^[2], był więziony na Pawiaku (od marca do kwietnia 1940)^[9], w sierpniu 1944 został wywieziony do Niemiec, przebywał w Oberhausen^[1][2]. Po wojnie powrócił do Polski, pracował początkowo jako tłumacz w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w latach 1945-1947 był naczelnikiem Zagranicznego Wydziału Prawnego Ministerstwa Żeglugi i Handlu Zagranicznego^[1]. W latach 1946-1948 prowadził wykłady zlecone w Szkole Głównej Handlowej, w latach 1949-1951 prowadził lektorat języka angielskiego na Uniwersytecie Warszawskim, w latach 1949-1952 pracował w Katedrze Filologii Angielskiej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu^[1]. Od 1951 prowadził zajęcia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (wykłady i seminaria z literatury amerykańskiej i angielskiej, zajęcia językowe), w 1954 uzyskał tam stopień docenta, jednak nie został on zatwierdzony przez władze państwowe. W kolejnych latach władze KUL-u próbowały mianować go samodzielnym pracownikiem naukowym, pomimo braku doktoratu, jednak nie uzyskały zgody władz państwowych. Od 1966 kierował na KUL studiami literatury porównawczej, w 1967 został profesorem kontraktowym w Katedrze Literatury Porównawczej. Pracował na KUL-u do 1970^[2]. W latach 1953-1954 był zastępcą redaktora naczelnego Kwartalnika Neofilologicznego^[2].

W 1971 obronił w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk obronił pracę doktorską Inspiracja polska w twórczości Szekspira napisaną pod kierunkiem Juliana Krzyżanowskiego, w 1973 uzyskał tam stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Studia o Conradzie^[10].

Zajmował się twórczością Szekspira, wydał m.in. przekład filologiczny Hamleta (wyd. 1975), tłumaczenia Miarki za miarkę (1958), Króla Leara (1964), przygotował do druku i częściowo przetłumaczył Szkice literackie T.S. Eliota (1963). Opublikował m.in. Polska w "Hamlecie" (1956), Z literatury angielskiej. Studia i wrażenia (1969), Szkice szekspirowskie (1983). Przetłumaczył także Zaginiony horyzont Jamesa Hiltona (wyd. 1939), Bajkę o pszczołach Bernarda de Mandeville (wyd. 1958) Pierwszych ludzi na księżycu Herberta George’a Wellsa (wyd. 1959).

Jest pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie^[6].

Przypisy